زمینه و هدف: دلیریوم، نوعی تخریب شناختی نوسان دار، اختلال هوشیاری و مشکل شایع برای بیماران بستری می باشد که با افزایش مرگ، مدت بستری، هزینه و کاهش بازتوانی همراه است. هدف این مطالعه، تعیین میزان بروز دلیریوم و یافتن عوامل خطرمرتبط با آن در عمل جراحی قلب باز است.

  روش بررسی: این مطالعه توصیفی- تحلیلی، در مدت 6 ماه از ماه های تیر تا آذر سال 90 روی 404 بیمار تحت عمل جراحی الکتیو قلب در مرکز قلب فاطمه زهرا(س) ساری صورت گرفت. نمونه گیری به صورت در دسترس و غیر تصادفی بود. روزانه ساعت 20-16 از روز اول تا پنجم بعد از عمل،­ ارزیابی دلیریوم با پرسشنامه NeeCham و تکمیل چک لیست های اطلاعات دموگرافیک و عوامل قبل از عمل توسط محقق تا زمان بروز دلیریوم یا اتمام زمان مطالعه صورت گرفت. برای آنالیز یافته ها از آنالیز بقا (کاپلان مایر و رگرسیون کاکس) با استفاده از نرم افزار Spss-18­ صورت گرفت.

  یافته­ها: در این­مطالعه میزان بروز دلیریوم­5/28درصد بدست آمد. متغیرهای­قبل از عمل، مانند افزایش سن، داشتن تحصیلات پایین، روستایی بودن، سابقه نارسایی کلیه، نارسایی قلبی، سکته مغزی، وجود اختلال شنوایی، ریتم فیبریلاسیون دهلیزی، افزایش میزان پتاسیم و اوره سرمی با بروز دلیریوم از نظر آماری معنی دار شدند.

  نتیجه­گیری: با توجه به بروز دلیریوم در مطالعه کنونی، شناسایی و غربالگری دلیریوم از اهمیت بالایی برخوردار است. با توجه به مشخصات فردی و عوامل قبل از عمل مرتبط با بروز دلیریوم شناسایی شده در این مطالعه، لازم است با دادن آموزش بیشتر به بیماران با سن بالا و تحصیلات کم، اصلاح الکترولیت قبل از عمل و رفع محرومیت حسی از میزان بروز دلیریوم کاست.