زمینه و هدف: مولتیپل اسکلروزیس‌(MS)، ‌بیماری خود ایمنی، التهابی و مزمن است که تحت تاثیر ضایعات‌ تخریب میلین در جسم سفید مغز، طناب نخاعی و اعصاب بینایی بروز می‌کند. عمده‌ترین عوارض این بیماری خستگی،‌ گرفتگی عضلات، لرزش، عدم تعادل و اختلال در راه رفتن می‌باشد. هدف پژوهش حاضر،‌ بررسی تاثیر‌‌تمرینات پیلاتس و ورزش در آب بر سرعت راه رفتن زنان مبتلا به‌ ام. اس ‌ می‌باشد.
روش بررسی: نوع تحقیق کارآزمایی بالینی است. از میان بیماران زن مراجعه ‌کننده به کلینیک MS بیمارستان کاشانی اصفهان، 45 نفر در سال 1391 به عنوان نمونه با ناتوانی جسمانی کمتر از 5/4 و میانگین و انحراف معیار مدت بیماری 2 ± 8 سال و دامنه‌ی سنی 20 تا 40 سال انتخاب و به صورت تصادفی به سه‌گروه تمرینات پیلاتس و گروه تمرینات ورزش در آب و گروه کنترل تقسیم شدند. برنامه‌ی تمرینات برای گروه‌های آزمایش، 12 هفته، هفته‌ای سه جلسه و جلسه‌ای یک ساعت بود. سرعت راه رفتن بیماران قبل از تمرینات و پس از تمرینات با استفاده از آزمون قدم زدن 25 فوت اندازه‌گیری شد. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از آمار توصیفی و تحلیل کوواریانس و مقایسه زوجی میانگین‌های تعدیل شده در سطح معنی‌داری 05/0 انجام شد.
 یافته‌ها: نتایج نشان داد که تفاوت میانگین‌های تعدیل شده نمرات سرعت راه رفتن آزمودنی‌های گروه‌های مداخله معنی‌دار می‌باشد (05/0p<). البته مقایسه زوجی میانگین‌ها بیانگر آن بود که تفاوت معنی داری بین دو گروه آزمایش وجود ندارد.
نتیجه‌گیری: اجرای تمرینات پیلاتس و ورزش در آب باعث افزایش سرعت راه رفتن در بیماران ام. اس می‌شود. با توجه به این نتایج، متخصصان مربوطه می‌توانند از این تمرینات به عنوان یک درمان مکمل در کنار درمان‌های دارویی برای بیماران ام .اس استفاده کنند.