زمینه و هدف: روش معمول در ارزیابی عمق بیهوشی، سنجش شاخص­های همودینامیک و تغییرات اتونوم و علائم ذهنی مانند جنبش و تحرک، تعریق و اشک­ریزش می باشد که به اندازه­ی کافی حساس و اختصاصی نیستند، لذا این مطالعه با هدف تعیین ارتباط بین مقادیر عمق بیهوشی با شاخص های همودینامیک انجام شد.

    روش بررسی: این مطالعه‌ی همبستگی در تابستان 1393 بر روی 57 بیمار کاندید عمل جراحی انتخابی فتق بیمارستان شهید دکتر بهشتی سبزوار انجام شد که به صورت در دسترس انتخاب شدند. تکنیک بیهوشی در تمام بیماران یکسان بود. عمق بیهوشی به صورت کمی و به وسیله شاخص دوطیفی مانیتورینگ و در فواصل پنج دقیقه همزمان با ضربان قلب و فشار خون ثبت گردید. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون‌های آماری ANOVA و آزمون همبستگی انجام شد.

    یافته ها: میانگین و انحراف معیار سن بیماران­ 46/13±54/45 ­بود. 36 بیمار مرد و 21 نفر زن بودند. تنها 6/59 درصد از بیماران عمق بیهوشی نرمال را تجربه کردند و جز در مورد ضربان قلب در پنج دقیقه اول (013/0P =)، در بقیه شاخص‌های همودینامیک، همبستگی آماری معنی‌داری با مقادیر عمق بیهوشی مشاهده نگردید.

    نتیجه گیری: شاخص‌های همودینامیک در تعیین عمق بیهوشی قابل قبول، دارای محدودیت هایی هستند و بهتر است از مانیتورهایی استفاده شود که براساس پردازش سیگنال های مغزی عمل می‌کنند.